Koetervlaams

Uw mail vervult mij met blijdschap en ik dank u voor uw belangstelling. Ik zal de laatste zijn om Nederlands materieel eigenbelang te vergeten, maar dat was niet het onderwerp van mijn column (Irak: Overpeinzing in de woestijn (II)), die ging helemaal niet over Nederland maar hoofdzakelijk over de relatie tussen Frankrijk en de VS.

Zo ben ik ook niet ingegaan op andere typisch Nederlandse ondeugden en trok ik slechts de parallel van de moralisering van de buitenlandse politiek, nog afgezien van het feit of dit nu een deugd of een ondeugd is - vraagt u me alstublieft niet om daar op in te gaan, het is buiten mooi weer.

Echt plezier deed u me pas met uw opmerking over ‘Belgische lezers’. Weet u dat ik een weddenschap heb lopen met Van Dongen hierover? Toen Frank, alias Cees, het stuk over België las, hadden we het even over mogelijke reacties. We dachten dat dat wel mee zou vallen omdat ik ongelooflijk omzichtig te werk was gegaan en meer dan normaal op mijn woorden had gepast.

Die prachtige meneer Flahaut
Op eieren liep ik, bij wijze van spreken, wilt u dat geloven? Want we weten dat onze lieve Zuiderburen gevoelig zijn. Zo bot als Nederlanders zijn, het feit is welbekend en goed gedocumenteerd, zo fijnzinnig en subtiel zijn onze Belgische vrienden.

Mijn idee was dat ik geen enkele opmerking zou krijgen over de kritiek op uw minister van Defensie, die prachtige meneer Flahaut, die ik helaas niet ken. Ik kreeg slechts een negatieve reactie en veel positieve, en die negatieve hield geen verband met het artikel in The Wall Street Journal waar ik het over had, en ik zeg het nog maar eens, dat artikel is een betisier* waardig, als u me deze uitdrukking toestaat.

De auteur wees me, heel kwaad, terecht omdat ik over het hoofd had gezien dat uw premier het verbod om de vredelievende maagdelijkheid van het Belgische luchtruim, dat uw minister van Defensie zijn Amerikaanse bondgenoten had opgelegd, ongedaan had gemaakt. Wellicht kwam dat verbod doordat de heer Flahaut zo voor aap was gezet in The Wall Street Journal.

Bijna erger dan Franse grootheidswaanzin
Ik zeg dat nu wel maar het enige dat ze bij het WSJ Europe - dat overigens keurig kantoor houdt in Brussel –gedaan hebben, was zijn brief in extenso te publiceren. Maar ik hoor het u al denken, dat was natuurlijk het gemeenste dat ze konden doen.

Ik had het dus over onze Belgische lezers.

Helaas, ik ga te ver. Ik mag dit niet meer zeggen, hoewel ik heel wat Belgische vrienden heb. Immers, België wordt geteisterd door iets dat bijna erger is dan de Franse grootheidswaanzin - bijna erger, niet echt erger, maakt u zich geen zorgen. België wordt geteisterd door taalstrijd.

Geen Waal die goed bij zijn verstand is leest IEX.nl
U wijst mij terecht: ik moet het voortaan over onze Vlaamse lezers hebben, want geen enkele Waal die goed bij zijn verstand is leest IEX.nl, of is daar niet toe in staat. Weet u waar dat mij aan doet denken? Aan elke keer als ik in Brussel aankom, op het station. Ik loop het station uit en stap in een taxi. ‘Goedendag’, zeg ik dan moedig. Elke keer als ik dat zeg krijg ik een kregelig ‘bonjour’ als antwoord.

Zeg ik echter ‘bonjour’, dan krijg ik een ‘goedendag’ te horen waaruit een van de Vlaamse tenen van de chauffeur oprijzende verachting spreekt. Ik voel mij dan als een besmeerde boterham die altijd verkeerd op de grond valt. Nu weer.

Besteden we eens aandacht aan iets opmerkelijks in België, doen we het weer verkeerd. Ik zal het nooit leren. Want dat was de weddenschap: een goede fles champagne dat onze Belgische lezers een foutje vinden waar we zelf niet aan gedacht hebben? CQFD.

Rest de vraag of wij nu aan die taalwedijver mee moeten doen? Wie kan mij helpen?

Michael Kraland

* Betisier:
Franse uitdrukking voor boek der dwaasheden. Domme streken worden in Frankrijk wel eens in een schrift genoteerd, om later nog eens van te genieten.

Ik heb deze uitdrukking niet in het Nederlands kunnen traceren. Of mijn woordenboek is ontoereikend of, als ik de taalwetenschap serieus neem, duidt dit op een grotere dwaashedendichtheid in Frankrijk, wat mij zeer onwaarschijnlijk voorkomt. Deze vraag zullen we eens aan een Belg moeten voorleggen. Wat denkt u, heer De Beenhouwer?

Als een trader short gaat moet hij inderdaad de aandelen lenen. Hij kan deze aandelen lenen van de huisfondsen en of bijvoorbeeld van institutionele partijen. Deze partijen krijgen een vergoeding voor het uitlenen van hun aandelen en maken zo extra rendement. En dat helpt om tot een outperformance van de benchmark te komen.

In mijn optiek zijn niet de short sellers de oorzaak van de lage koersen. Het zijn juist de beleggers die hun aandelenbelang verminderen. Tegenover alle verkopers staan geen kopers en dan gaat het hard omlaag. Als er veel short handelaren in de markt zouden zitten is dit positief want deze moeten vroeg of laat hun posities dekken en dus moet er dan gekocht worden.

Frank van Dongen