Ontvang nu dagelijks onze kooptips!

word abonnee
Van beleggers
voor beleggers
desktop iconMarkt Monitor

Koffiekamer« Terug naar discussie overzicht

giro 555

23 Posts
Pagina: 1 2 »» | Laatste | Omlaag ↓
  1. forum rang 6 !@#$!@! 31 december 2002 19:48
    laat ze maar het al dat land aan die blanke boeren in afrika teruggeven, zodat de voedselproductie weer om een normaal niveau kan komen. Omdat een of andere mongool daar zijn vriendjes land loopt te geven om zelf politiek aan de macht te kunnen blijven kunnen wij zeker weer allemaal geld storten om die bevolking te redden met het gevolg dat er geen donder veranderd daar. - ok ok, we moeten ze wel helpen, maar mijn punt is duidelijk lijkt me.
  2. [verwijderd] 31 december 2002 21:26
    Een neef van mij(landbouwkundigingenieur) heeft in opdracht van world healt organisation een project opgestart in afrika. Het project diende de bevolking kundig te maken in het verbouwen van hun gewassen. Twee jaar hiervoor de nodige inzet gepleegd. Het leek erop of de bevolking het begreep hou in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Met name de inzet van de lokale mannelijke bevolking werd gevraagd. De traditie was namelijk de vrouwen op het veld, en de mannen zaten aan de thee en pijp te roken. Nu hadden ze eindelijk de mannen aan het oogsten, en de vrouwen zorgde voor de kinderen. Had je gedacht...1 jaar later was van het hele project niets meer over. Mannen weer aan de pijp, en de vrouwen wisten het ook niet meer. Wederom werd er een beroep gedaan op voedselhulp. Schrijver is inmiddels 50 jaar, en kan zich nog herrinneren van vroeger de vele donaties aan o.a biafra. Inmiddels zijn ze er nog niets mee opgeschoten. Blijkbaar dienen ze continue begeleid te worden. Maar dan worden we weer door de gene en dene met bemoeizucht gebombardeerd. Desalnietemin een gezond en werkzaam 2003.
  3. [verwijderd] 31 december 2002 21:56
    Het blijft idd een bodemloze put. Nu is het alweer Ethiopia.......Zimbabwe.....wie volgd...Zuid Afrika...Ivoorkust? Afrikaners begrijpen niet dat als ze de grensen wijdt open zouden zetten voor een vriendelijke variant van neo-colonisatie door verstandige wereldburgers er een instroom zou plaats vinden i.p.v een uitstroom. Nu blijft het pappen en nathouden. mvgr. Jan.
  4. forum rang 6 !@#$!@! 1 januari 2003 06:31
    :-) leuk geprobeert, maar nee. Ik ben bv niet tegen de bio-industrie omdat mensen moeten eten en ik zelf van mijn biefstukje houd. Maar zoals de mens nu veel natuur sloopt is onnodig. Dus als ik geld aan een goed doel geef doe ik dat dus alleen aan organisaties die de natuur willen bewaren etc, zoals regenwoud kopen. Natuurparken stichten en onderhouden etc. Dit is immers ook in het belang van de mens, want alleen met diversiteit overleven we op langere termijn.
  5. Cézan 1 januari 2003 10:29
    Hoho beste mensen uit eerste gedeelte van deze draad, rest niet gelezen, te lui voor :-). Denk toch dat apestaartje gelijk heeft. Er is recent een interessant uitgebreid onderzoek gedaan waarom het maar niet opschiet met veel landen in Afrika, oorzaak idd o.a. te wijten aan de hulp vanuit het Westen, zelfs met het sturen van kleren e.d. moet gestopt worden, die hulp werkt juist averechts. Mensen daar moeten o.a. leren zelfwerkzaam te zijn, zichzelf te bedruipen - is ze eigebnlijk nooit geleerd - uiteraard met hulp en knowhow van het westen maar dit gebeurt nog maar mondjesmaat, daar moeten de centjes in gestopt worden. Dwarsliggers schijnen juist die wrede machthebbers daar te zijn; prioriteit nr 1 deze laatste moeten opgeruimd worden, letterlijk zelfs. Dat onderzoek moet toch ergens op Internet te vinden zijn. Vr.Gr.
  6. durobinet 1 januari 2003 11:29
    Hoi Cézan, dit is niet het onderzoek maar wellicht ook interessant in het kader van de hulpverlening. Bedankt nog voor je oliebol! vr.gr. duro HET COLLECTIEVE ONDERBEWUSTZIJN VAN CLINTON EN BONO Als ik het niet beter zou weten, dan zou ik denken dat William Jefferson Clinton alle kwalificaties heeft om op een poster te pronken als symbool voor de gevaren van AIDS en dat de 42ste president van de USA met de publicaties in de New York Times, die de World Aids Dag aankondigden, volkomen in deze lijn lag. Helaas, als vroegere AIDS-adviseur in Zuid Afrika weet ik wel iets over de kansen van Clinton op een infectie. De risico's voor de voormalige president zijn gering, ondanks zijn seksuele praktijken. Als Clinton niet schreef in zijn functie als advocaat tegen riskant seksueel gedrag, wat was Clinton's bedoeling dan? Nu in de Derde Wereld opvoeding geen resultaat op het terugdringen van het aantal infecties blijkt te hebben, gaan de dorpsidioten de doelpalen verplaatsen. Eens was aan onze 'morele plicht' voldaan door de Derde Wereld van condooms en opvoeding ten aanzien van voorbehoedsmiddelen te voorzien, nu moet dit echter worden uitgebreid zodat behandeling voor iedere besmette patiënt beschikbaar is - althans dat zegt Clinton. Net zoals zijn vrouw ondersteunt Clinton theorieën over collectieve schuld, verantwoordelijkheid en eigendomsrechten, en nog meer ontwikkelingshulp, met de pluralis majestatis. Sir P.T. Bauer, toenmalig autoriteit op het gebied van ontwikkelingswerk, stelde hij dat een aanvraag voor hulp geen onderzoekingen naar populaire handelingen en gedragingen (sic) die aan deze achterstanden ten grondslag liggen en laten voortbestaan, niet mogen ontbreken. Beroeps-onteigenaars en reuzen van onwetendheid zoals Clinton en de U2 zanger BONO verantwoorden hun activiteiten liefst met het foute argument dat 's mensens ongeluk altijd het gevolg is van uitwendige oorzaken die rechtgezet kunnen worden door de sociale plannenmakers zoals zij dat zelf zijn. Zij blijven er almaar op hameren met de eeuwige leugen dat rijke individuen en rijke staten leven ten koste van de armen en dat die rijken absoluut van hun bezit ontdaan moeten worden. Het doet er niet toe dat de rijke staten al veel rijker waren dan Afrika ten Zuiden van de Sahara en Zuidoost Azië in de tijden lang voor de kolonisatie. Landen zoals Australië en Zwitserland zijn rijk zonder banden te hebben gehad met de Derde Wereld landen. Bauer voert bewijzen aan voor het feit dat dat een gevolg is van de 'human resources' in deze gebieden en niet van de exploitatie van het achtergebleven deel van de wereld. Bono komt er zeker niet ongeschonden uit. Terwijl hij een beschuldigende en stomme vinger op het Westen richt, prijst de zelfvoldane activist de Afrikanen als bijzondere en spirituele mensen. Hij vertelt niet dat, als dat spirituele hen niet op zulke behoorlijk gevaarlijke wegen had gestuurd, het aantal infecties in Zuidelijk Afrika nooit zo'n 20-33,7 % van de volwassen bevolking zou bedragen. De Afrikanen hebben niettegenstaande de dodelijke gevaren van AIDS, onbeschermde sex. Dit is een fenomeen dat door economen verklaard wordt als 'Time preference rates'. Dat is de mate waarin verschillende mensen en volken de toekomst zullen afwaarderen ten gunste van de momentele voldoening. Het aantal, vooral in Zuidelijk Afrika geïnfecteerde mensen laat een grote 'time preference' zien: het consistent op spel zetten van de toekomst voor een moment van voldoening. Bono, noch Clinton schenken enige aandacht aan het endemische seksuele geweld in Afrika, terwijl het een zeer grote rol speelt in de verspreiding van AIDS. Iedere paar minuten wordt er in Zuid-Afrika een vrouw verkracht. Vrouwelijke Afrikaanse cliënten van mij vertelden dat zij een Afrikaanse man niet durven te vragen een condoom te gebruiken wanneer zij niet mishandeld willen worden. Maar, Ik vergat het helemaal, Geweld, net als terrorisme wordt alleen veroorzaakt door een gebrek aan Westerse hulp. Ja, het is een fraaie vorm van vicieuze cirkel redenaties a la Clinton en Bono. Bono denkt er niet aan om zijn lege hoofd in schaamte te buigen en hij gaat verder met zijn kwaadsprekerij en stijft de Westerse wereld met behulp van zijn politieke macht in het verdere verbreiden van deze waandenkbeelden. Ook hoeven we niet te zeggen dat Bono nalaat dat te zeggen wat Bauer zo duidelijk het gedrag van de ontvangende overheden noemde, n.l.: ook hier weer duidelijk de weigering om onderzoek te doen met betrekking tot de hulpverlening. De uitwijzing en het afslachten van productieve minderheden is zeer zeker een factor in het als maar groter wordend economische verval in Zuid Afrika en zelfs nog sterker in Zimbabwe. Voor de productieve witte minderheid is het leven levensgevaarlijk. De mensen die vroeger weelde produceerden verlaten het land, of zijn het doelwit van misdaad en een politiek van economische onderdrukking; nationalisering van hun land is allang niet meer het ergste. Het gevolg: de economische situatie verslechterd zeer snel voor iedereen, en in het bijzonder voor de armen. Ik denk zelfs, dat Bono ook geen medegevoel zou hebben gehad voor de Duitse Joden gedurende de 2e wereldoorlog, en ook niet met de Chinezen in Malaysia. In ieder geval is het vrijwel onmogelijk om je voor te stellen dat hij, of Clinton compassie tonen voor groepen die door de overheden werden vervolgd vanwege hun vermogen om goed voor zichzelf te kunnen zorgen. Alles bij elkaar zouden deze runderen hun voordeel kunnen doen met een lesje in ethiek. Bauer zei het al veel vroeger: Ontwikkelingshulp is het ontlasten van je morele plicht om de armen te helpen. Ontwikkelingshulp is onder dwang verzameld belastinggeld en derhalve heeft het niets te maken met vrijwilligheid en keuze op grond waarvan men zou kunnen verwachten dat iemand het als zijn plicht zou voelen om de armen te helpen. In feite gaat dit nog verder. Veel mensen (die bijdragen leveren via de hun afgedwongen belastinggelden) weten zelfs niet dat hun geld ten behoeve van ontwikkelingshulp wordt gebruikt. De stelling, dat in een democratie belastingbetalers een keus hebben waarmee de ontwikkelingsbetalingen worden gelegaliseerd is slechts een schijn argument. Een belastingbetaler heeft niets te vertellen over de aanwending van het belastinggeld. Noot van de vertaler: In verband met het bovenstaand verhaal wil ik de aandacht vestigen op het boek van David S. Landes: ARM en RIJK1. In dit boek bouwt Landes het hele wereldbeeld van arme en rijke gebieden (vroegere en hedendaagse landen) op aan de hand van een analyse van de in verschillende tijden en landen heersende politieke en godsdienstige culturen. Hier vindt men niet alleen het verschil in rijkdom tussen het Westen en de Derde Wereld terug, maar ook de verschillen in rijkdom binnen de E.EG. WvH. Ilana Mercer Ilana Mercer's vader was een vrijheidsactivist tijdens het apartheids regime in Zuid Afrika. Hij vluchtte naar Israël waar Ilana opgroeide. Zij studeerde psychologie. In 1995 emigreerde zij naar Canada. Nadat zij tot de slotsom kwam dat de psychologie in de praktijk niet aan de wetenschappelijke waarden meer bleek te voldoen die zij er aan stelde, ging zij in de journalistiek. Nadat zij Prof. Walter Block ontmoette, ontdekte zij dat haar opvattingen Libertarisch zijn. Nu werkt zij als freelance columnist voor verscheidene bladen, o.a. voor het internetblad Worldnetdaily (www.wnd.com). Op d
  7. durobinet 1 januari 2003 11:33
    Of je dit bedoelt weet ik niet, maar het is ook zeer interessant leesvoer. vr.gr. duro Je bent pas echt vluchteling als je hulp accepteert" Interview met Barbara Harrell-Bond, moeder van de vluchtelingenstudies Back De Wereld Morgen, België, 01-2001 Gedwongen migratie en de vluchtelingenproblematiek kregen de laatste dertig jaar veel aandacht van sociale wetenschappers. Barbara Harrell-Bond is de auteur van het grensverleggende maar controversiële boek "Imposing Aid: Emergency Assistance to Refugees". Hierin toont ze aan hoe de traditionele modellen van humanitaire hulp tekortschieten en vaak juist een negatief effect hebben op de mensen die men probeert te helpen. In 1982 zette ze het Centrum voor Vluchtelingenstudies op aan de Universiteit van Oxford. Nu doet ze hetzelfde aan de Amerikaanse Universiteit van Caïro in Egypte. MARTIN STOLK sprak met haar over het lot van vluchtelingen en de beperkingen die het Westen stelt aan de bewegingsvrijheid. Migratie is een van de drie basisprocessen van de menselijke demografie, naast geboorte en dood. Maar hoewel er vele redenen zijn waarom mensen van de ene naar de andere plaats te verhuizen, doen ze dat niet altijd uit vrije wil. Nog altijd lijdt een groot deel van de wereldbevolking een gevaarlijk en gewelddadig bestaan. Oorlog, politieke vervolging, honger en andere natuurlijke en door mensen veroorzaakte rampen, dwingt hen om hun leven in hun geboorteland achter zich te laten en de horizon tegemoet te lopen. Vaak met niet meer bezittingen dan de kleren die ze aan hun lijf hebben en wat wisselgeld op zak. Speciale bescherming De wereldgeschiedenis laat zien dat er altijd vluchtelingen zijn geweest. Toch duurde het tot het eind van de jaren veertig van de twintigste eeuw – toen het naoorlogse Europa werd overspoeld met ontheemden – voordat vluchtelingen werden erkend als een groep met behoefte aan speciale bescherming. De Verenigde Naties namen in 1951 de "Overeenkomst aangaande de Rechten van Vluchtelingen" aan. Volgens de VN-tekst is een vluchteling iemand die zijn land verlaat wegens een "gegronde angst voor vervolging wegens ras, religie, nationaliteit, politieke mening of lidmaatschap van een bepaalde sociale groep." De Organisatie van Afrikaanse Eenheid (OAE) ging in 1969 iets verder in hun "Overeenkomst aangaande de Specifieke Aspecten van het Vluchtelingenprobleem in Afrika." Deze voegt vluchtgronden als "externe agressie, bezetting, buitenlandse overheersing of andere gebeurtenissen die de openbare orde verstoren" toe. Bovendien erkent de Afrikaanse overeenkomst ontheemden die binnen hun eigen land op de vlucht zijn – zogenoemde Internally Displaced Persons (IDPs). De meeste landen buiten Afrika werken echter uitsluitend met het klassieke VN-resolutie uit 1951. "Vaak werkt de manier waarop de hulp wordt gegeven meer negatief dan positief." Photo by Christoph Kohler Antropologie Dr. Barbara Harrell-Bond kreeg te maken met de problematiek van gedwongen migranten voordat ze zich realiseerde hoe uniek hun sociale, economische, legale en psychologische situatie is. Tijdens haar eerste antropologische onderzoek in de wijk Blackbird Leys in Oxford, en gedurende onderzoek in Siërra Leone in 1967, ontdekte ze dat veel van de migranten vanwege uiteenlopende redenen gedwongen waren hun moederland te verlaten. Langzaam kwam ze er achter dat de problemen van deze vluchtelingen heel anders zijn als de problemen van hen die uit eigen beweging migreren. De openbaring prikkelde haar interesse. "De twee steunpilaren van vluchtelingenstudies zijn rechten en psychologie," vertelt Harrell-Bond in haar appartement in Caïro. "Het belangrijkste dat een vluchteling onderscheidt van andere migranten is zijn legale status en de geestelijke toestand waarin de persoon verkeert. Het blijkt dat iedereen ter wereld het leuk vindt om te verhuizen, maar dat niemand het leuk vindt om te moeten verhuizen." Aangezien dergelijke ontheemden oorlog, marteling, trauma en andere catastrofes hebben meegemaakt, kunnen ze met serieuze psychologische problemen komen te zitten. In de jaren na haar onderzoek in Siërra Leone besteedde Harrell-Bond veel aandacht aan de kwetsbaarheid van vooral vrouwelijke vluchtelingen. Deze zijn tijdens hun vlucht maar al te vaak slachtoffer van verkrachting en mishandeling. Na in de jaren zeventig vijf jaar voor het Afrika Studiecentrum in Leiden gewerkt te hebben, werd Harrell-Bond in 1982 uitgenodigd om in Oxford het Centrum voor Vluchtelingenstudies op te zetten. "Het was het juiste idee op het juiste moment." Saharawi doen licht schijnen In 1981 had Harrell-Bond vluchtelingen in een nieuw licht leren zien. Ze bracht een voor haar revolutionair bezoek aan de Saharawi-vluchtelingen uit de Westelijke Sahara. Schrijvend over de bevrijdingsoorlog die de Saharawi-guerilla's van het Polisario-front tegen Marokko uitvochten, bezocht ze de vluchtelingenkampen in het westen van Algerije, vlakbij Tindouf. Daar ontmoette ze een heel ander soort vluchtelingen als ze had geleerd te verwachten. Helemaal niet die zielige hoopjes mens met een afhankelijkheidssyndroom waar internationale hulporganisaties het altijd over hadden. De Saharawi’s leefden er als een autonome gemeenschap met vrijwel geen hulp van buitenaf. Alleen de Algerijnse Rode Halve Maan kwam er af en toe over de vloer. "De Saharawi waren trots en vol zelfvertrouwen. Overlevend onder extreme omstandigheden in een vreselijk moeilijk woestijnklimaat, gebruikten ze hun tijd in ballingschap om zich actief voor te bereiden op hun toekomstige staat," verteld Harrell-Bond. "Ze hadden scholen, ziekenhuizen en de vrouwen hielpen mee met de verdediging van de kampen. Ik was enorm onder de indruk." Zelfredzame ontheemden Die ervaring maakte Harrell-Bond alleen maar nieuwsgieriger naar hoe humanitaire organisaties functioneren in noodsituaties. In 1982-1983, tijdens de einddagen van de Oegandese dictator Idi Amin, ging ze naar Soedan om de noodhulp aan Oegandese vluchtelingen te bestuderen. Goed doen is simpelweg het moeilijkste ter wereld om goed te doen Photo by Christoph Kohler "Tot mijn grote verbazing, ontdekte ik dat op veel manieren de vluchtelingen die ervoor kozen buiten de kampen van de UNHCR te leven en dus geen hulp ontvingen, beter af waren dan de mensen in de kampen," zegt ze. "Volgens deze zelfredzame ontheemden, ben je pas een echte vluchteling als je hulp accepteert. De UNHCR-kampen worden dan een soort verzorgingstehuizen voor ouderen en minder validen. Deze verdwijnen in het zwarte gat van de noodhulp. En als er bijvoorbeeld een probleem is met de aanvoer van voedselhulp zijn het vaak de vluchtelingen buiten de kampen die degenen in de kampen te eten geven." Bovendien kijken de lokale gastheren vaak met argusogen naar waar al het donorgeld heen gaat. De vluchtelingen die zichzelf proberen te redden, kunnen rekenen op meer respect vanwege de lokale bevolking. Harrell-Bond: "De sleutelvraag is: waarom helpen internationale organisaties de vluchtelingen eerst om te overleven in hun gastland, sturen ze hen vervolgens naar huis zo arm als ze kwamen en overspoelen hen dan pas met allerlei ontwikkelingsprojecten? Als de dorpen rond de kampen ook op een of andere manier van de situatie kunnen profiteren, zou de lokale bevolking vluchtelingen misschien veeleer als een kans gaan zien in plaats van een probleem." Volgens Harrell-Bond is de veronderstelling dat ontwikkelingswerkers hulpeloze slach
  8. [verwijderd] 1 januari 2003 11:43
    Duro, allereerst de beste wensen, ja ja. Een uitstekende bijdrage, voor dit draadje, jij nodigt ons op deze manier wel uit om dit jaar aan zinvolle discussies ook een zinvolle bijdrage te leveren. Thanks. mvgr. de benjamin en fleuro. p.s: echter zinloze draadjes, krijgen zinloze reacties.
  9. niphtrique 1 januari 2003 11:48
    Allemaal heel interessant. Ik kan me nog herinneren dat ik een paar weken geleden uitgemaakt werd voor hypocriet toen ik zei dat je het geld beter kunt investeren in mensen die hun toekomst willen verbeteren in plaats van gewoon weggeven. Toch kun je je ogen niet sluiten voor hongersnoden. In Ethiopië dreigt het nu weer mis te gaan. Je kunt die mensen alleen maar helpen door voedsel te sturen. Alle verhalen dat dit niets helpt, zijn natuurlijk ook een rechtvaardiging om helemaal niets te doen. Er zijn ook projecten die wel geslaagd zijn, alleen dat lees je nooit op dit forum.
  10. durobinet 1 januari 2003 11:54
    Hoi Benjamin, jij natuurlijk ook een gelukkig en gezond nieuw jaar. Bedankt voor je compliment, maar over die zinloze draadjes zou ik willen zeggen dat wat voor de een zinloos is, is voor de ander misschien zinvol. Je hele leven alleen maar zinvol bezig zijn, in de ogen van anderen dan vooral, is ontzettend vermoeiend, weet je dat? Een beetje lachen en humor op z'n tijd ter afwisseling kan ook erg zinvol zijn. Denk er eens over na! vr.gr. duro
23 Posts
Pagina: 1 2 »» | Laatste |Omhoog ↑

Meedoen aan de discussie?

Word nu gratis lid of log in met je emailadres en wachtwoord.