Koffiekamer« Terug naar discussie overzicht

1. tgaeko 12 juni 2009 10:09

   auteur info

   •    tgaeko

     Lid sinds: 12 jul 2001

     Laatste bezoek: 11 jul 2024

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 55

     Gegeven: 2

   •    Aantal posts: 162

   Instellingen en bedrijven hebben hun sanering en reorganisatieplannen klaar. Gezien de diepte van de recessie zal fors in de kosten gesnoeid gaan worden, hetgeen betekent dat tienduizenden mensen, op Nederlandse schaal, hun baan zullen verliezen. Op het moment dat de instellingen en bedrijven de plannen publiekelijk maken en tot uitvoering brengen, zullen de beurzen weer omhoogschieten. Het enthousiasme onder de beleggers zal zeker in de eerste opwaartse periode groot zijn. Het omlaag brengen van de kosten, betekent immers normaal gesproken dat de winstmarge omhoog gaat en daar zitten de meeste beleggers al een tijd op de wachten.
   
   Op het moment dat de beurzen voorzichtig een feestje beginnen te bouwen, zal voor veel mensen de narigheid starten. Omdat de bedrijven en instellingen nog nadachten over een antwoord op de recessie werd nog “slechts” een relatief kleine groep van mensen door de recessie geraakt. Maar deze zomer zal de rampspoed in alle hevigheid losbarsten. En mochten de beleggers van mening zijn dat deze recessie lang duurde, het zal voor hen die zonder werk komen, chronisch ziek zijn of in de bijstand zitten, nog vele malen langer duren. Want nadat de instellingen en bedrijven hun saneringsplan hebben uitgevoerd, volgt de sanering van de overheidsfinanciën, die wellicht terecht is uitgesteld om de economie niet nog verder te verzwakken.
   
   Het is juist in deze tijden dan wrang om te zien of te lezen dat bankmanagers niet kunnen wachten op de nieuwe goede tijden om, alsof er niets gebeurd is, de draad op te pakken met het incasseren van bonussen. Het is dan wrang om te lezen hoeveel gouden handdrukken of afvloeiingsregelingen, ook in de zorg en bij wooncorporaties, nog steeds worden uitgekeerd. Het is dan wrang om te lezen dat voetballers “verhandeld” worden voor 80 of 90 miljoen euro, en een daarvan afgeleid riant salaris ontvangen. Alleen omdat je goed tegen een bal kan trappen.
   
   Ik ben geen voorstander van een rigide inkomensnivellering. Er moeten uitdagingen, kansen en beloningen zijn. Maar de bandbreedte tussen het een en ander kan en moet absoluut kleiner, zodat ieder mens op z’n minst zijn of haar stukje geluk mee kan pikken. En bepaalde instellingen, bedrijven en personen zullen beter moeten beseffen dat niet zij, maar anderen uiteindelijk de rekening betalen van deze recessiekosten.