Koffiekamer« Terug naar discussie overzicht

1. [verwijderd] 21 mei 2009 13:54

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   Schitterend einde.
   
   www.youtube.com/watch?v=qFA3K0G2XlA&NR=1
2. [verwijderd] 26 mei 2009 00:50

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   quote:

   Mij Krijgen Ze Niet Klein schreef:

   [quote=Amor Arrows]
   ...........China investeert voornamelijk in groene industrie..........
   Howdy,
   Groene kolen ?
   Ik heb gelezen dat China elke week (zo'n 50 per jaar) 'n nieuwe energiecentrale bouwt, die op steenkool draait.
   >--;-)-->
   [/quote]
   
   Klopt, zelfde heb ik ook gelezen.
   
   Voor China is miljeu sowieso volledig ondergeschikt aan hun economie.
   
   

   China wil 440 miljard dollar besteden aan hernieuwbare energie
   
   China plant de komende jaren ongeveer 440 miljard dollar te besteden aan hernieuwbare energie, zo is maandag bekendgemaakt in de Chinese pers.
   
   (belga) - De investering van 3.000 miljard yuan, die voornamelijk bestemd is voor windenergie, zou daarmee bijna even omvangrijk zijn als de investeringen voorzien in 2009-2010 (4.000 miljard yuan) in het grote relanceplan voor de Chinese economie.
   
   China kondigde in 2007 aan 30 gigawatt capaciteit te willen bereiken tegen 2020. De nieuwe doelstelling zou op 100 gigawatt liggen. Het land beschikt momenteel over een geïnstalleerde capaciteit van 12 gigawatt.
   
   China, een van de grootste vervuilers ter wereld en de op twee na grootste economie, wil afraken van zijn afhankelijkheid van steenkool.
   
   12:54 - 25/05/2009 Copyright © De Tijd
3. [verwijderd] 26 mei 2009 01:25

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   quote:

   schreef:

   China stuck in ‘dollar trap’
   
   By Jamil Anderlini in Beijing
   
   Published: May 24 2009 23:30 | Last updated: May 24 2009 23:30
   
   China’s official foreign exchange manager is still buying record amounts of US government bonds, in spite of Beijing’s increasingly vocal fear of a dollar collapse, according to officials and analysts.
   
   Senior Chinese officials, including Wen Jiabao, the premier, have repeatedly signalled concern that US policies could lead to a collapse in the dollar and global inflation.
   
   But Chinese and western officials in Beijing said China was caught in a “dollar trap” and has little choice but to keep pouring the bulk of its growing reserves into the US Treasury, which remains the only market big enough and liquid enough to support its huge purchases.
   
   In March alone, China’s direct holdings of US Treasury securities rose $23.7bn to reach a new record of $768bn, according to preliminary US data, allowing China to retain its title as the biggest creditor of the US government.
   
   “Because of the sheer size of its reserves Safe [China’s State Administration of Foreign Exchange] will immediately disrupt any other market it tries to shift into in a big way and could also collapse the value of its existing reserves if it sold too many dollars,” said a western official, who spoke on condition of anonymity.
   
   The composition of China’s reserves is a state secret but dollar assets are estimated to comprise as much as 70 per cent of the $1,953bn total and China owns nearly a quarter of the US debt held by foreigners, according to US Treasury data.
   
   The collapse of Fannie Mae and Freddie Mac, the US mortgage financiers, last summer prompted Safe to adjust its strategy and start buying far more short-term US government securities, instead of longer-maturity bonds and notes.
   
   This approach is widespread in the market because of expectations that the US will have to raise interest rates in the medium term to deal with rising inflation, as a result of all the money that it is printing.
   
   But Safehas not fundamentally changed its strategy of allocating the bulk of its burgeoning foreign exchange reserves to US Treasury securities, a western adviser familiar with Safe thinking told the Financial Times.
   
   He said Safe traders were “very negative” on sterling because of expectations of renewed weakness of the UK currency but Safe was neutral on the euro and bullish on the Australian dollar.
   
   The pound ended last week at its strongest since December, shrugging off a warning over the UK’s soaring public debt from Standard & Poor’s, a rating agency.
   
   The US dollar fell to its lowest level of the year against major currencies last week. Treasury yields spiked to six-month highs as investors focused on the willingness of creditors to fund a deficit that was expected to be about 13 per cent of gross domestic product this year.
   
   China’s determination to keep buying US government debt is helping Washington fund its soaring budget deficit and there is no indication that Beijing will shy away from continued purchases, the Obama administration’s budget chief told a congressional sub-committee last week.
   
   As its reserves soared in recent years, Safe began trying to diversify away from the dollar, It has been adding to its gold stocks and taking small equity stakes in publicly listed companies all over the world.
   
   Over the long term, Beijing hopes to reduce the size of its enormous reserves and cut exposure to US Treasury bonds by encouraging state-owned enterprises to use foreign exchange to acquire competitors abroad.
   
   Chinese outbound foreign direct investment nearly doubled from 2007 to $52.2bn last year. Beijing announced a plan last week to ease restrictions on domestic companies to make it easier to buy and borrow foreign exchange for offshore investment.
   

   www.ft.com/world/asiapacific/china -> China stuck in ‘dollar trap’
4. [verwijderd] 26 mei 2009 08:38

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   Ook China kan niet zonder de rest van de wereld en de rest van de wereld is de VS.
5. [verwijderd] 26 mei 2009 15:07

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   quote:

   blaaskaak schreef:

   Ook China kan niet zonder de rest van de wereld en de rest van de wereld is de VS.
   

   ja China kan niet zonder platzak USA.
   
   Dommie, denk toch na, eer ge iets post, of moet het niveau echt op 0 blijven staan?
6. [verwijderd] 27 mei 2009 18:01

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   www.devriesboeken.nl/index.php?od=zd&...
   
   Superkapitalisme
   Onderstaand artikel is gepubliceerd in het tijdschrift Driegonaal Oktober 2008
   Een duivels dilemma !
   
   Boekbespreking:
   Robert B. Reich, Superkapitalisme en de bedreiging van onze democratie
   ISBN13: 9789047000594, Business Contact, 2007
   
   Dit in 2007 uitgegeven boek van hoogleraar Beleid en Politiek aan de Universiteit van Californië, Berkeley, biedt een grondige geschiedenis van de Amerikaanse economie vanaf ongeveer het midden van de 19e eeuw tot in onze tijd. Reich is behalve wetenschapper ook politicus geweest in drie regeringen. Tijdens de regeerperiode van Bil Clinton was hij minister van werkgelegenheid.
   Dit boek is inmiddels zijn elfde en het is gedegen studie op basis van historische feiten. Heel anders dan Naomi Klein in De shockdoctrine, verklaart Reich de desastreuze gevolgen van het doorgeslagen kapitalisme, in zijn woorden het ‘superkapitalisme’, niet als een vooropgezet plan van een groepje machthebbers uit neo-liberale hoek, maar als logische of noodzakelijke gevolgen van een bepaald systeem.
   
   Over de huidige situatie is Reich volstrekt duidelijk. Het economische, kapitalistische systeem is volledig doorgeslagen en heeft de democratie en de rechtstaat grondig aangetast. Burgerrechten en de publieke belangen van de samenleving zijn geofferd in de zegetocht van het mondiale consumentisme. De consument, die vaak ook belegger is, heeft op allerlei manieren geprofiteerd van lage consumentenprijzen en de overdaad aan producten.
   De belegger (individueel dan wel via financiële instellingen en pensioenfondsen) zoekt het hoogste rendement en consumenten “dwingen” producenten om zo goedkoop mogelijk te produceren. De gevolgen daarvan zijn duidelijk: steeds lagere lonen (ook in de VS), verslechtering van arbeidsvoorwaarden en pensioenen, meer kans op ontslag, uitholling van gemeenschappen, milieuschade en kinder- of laagbetaalde arbeid in ontwikkelingslanden.
   Dat is de prijs die wij betalen voor deze economische vraatzucht.
   De balans die Reich opmaakt is treurig en toont de gespleten positie van de individuele consument: we zijn zelf medeschuldig aan deze situatie en hebben er tegelijkertijd voordeel van.
   Reich bespreekt uitgebreid, en met vele feiten en cijfers onderbouwd, de periode 1945-1975, die hij de “niet-echt gouden eeuw” noemt. Dat was, misschien verrassend, een periode met een sterke overheid die de economie daadkrachtig bestuurde. Wie weet (nog) dat in de VS, onder Eisenhower, de hoogste schijf van de inkomstenbelasting 91% bedroeg en pas onder John F Kennedy naar 78% daalde?
   Het was een tijd van relatieve economische rust waarbij in de meeste bedrijfssectoren oligopolies actief waren (zoals in de olie-, auto-, metaal-, electriciteits- en vervoerssector). In ruil voor een zekere overheidsbescherming (o.a. het tegengaan van concurrentie) accepteerden de grote bedrijven dat de overheid zich bemoeide met de prijzen en liet ook toe dat er vakbonden waren, goede salarissen en arbeidsomstandigheden, zelfs ziektekostenverzekeringen en pensioenregelingen. Nooit eerder waren de inkomensverschillen in Amerika zo klein, bestond er zo’n sterke en financieel gezonde middenstand en boerde de economie als geheel goed met gestage groeicijfers. Er was sociale rust en het enige manco was dat de innovatie achter bleef.
   Het was het Amerikaanse antwoord op het staatsgeleide communisme in Rusland en China en vergelijkbaar met de sociaaldemocratieën in Europa. In de praktijk een vorm van socialisme, al hebben Amerikanen een weerzin tegen dat woord.
   
   De grote veranderingen zijn volgens Reich ontstaan toen de overheid besloot om, onder druk van de koude oorlog tegen Rusland, op grote schaal wetenschappers en technici aan het werk te zetten in grote militaire- en ruimtevaartprojecten. Daaruit zijn vele nieuwe technologieën ontstaan (halfgeleiders, geïntegreerde schakelingen en later microchips), nieuwe materialen en het internet. Het internet kwam voort uit een militair project voor het ministerie van Defensie dat Arpanet heette om realtime gecompliceerde informatie over te brengen. Veel van deze nieuwe technologieën vonden hun weg naar de economie en werden o.m. toegepast in consumentenproducten.
   Electronica en informatietechnologie hebben het bedrijfsleven totaal veranderd. Oude en gevestigde oligopolisten werden zwaar onder druk gezet door kleine, jonge bedrijven. Het meest sprekende voorbeeld is dat van de IBM-reus, die hevige concurrentie kreeg van Microsoft.
   De bedrijfsgrootte, de financiële buffers en logistieke verbindingen speelden in korte tijd geen grote rol meer. Toelatingsdrempels en schaalvoordelen verdwenen als het ware. Een zeer sterke innovatiegolf overspoelde de economie en de wereld.
   De effecten waren ingrijpend en ook de overheid was gedwongen te reageren met het afbreken van oude tarief- en kartelovereenkomsten en het toelaten van concurrentie. Vele economische overheids- en branchegerichte instellingen werden opgedoekt.
   Reich documenteert deze veranderingen zeer grondig. Bijvoorbeeld voor wat betreft de financiële sector die het eerst en meest vergaand werd geliberaliseerd. Men zag ongekende groeikansen voor de economie en de financiële wereld wilde daar graag op inspringen. Kenmerkend daarvoor is de ontwikkeling van de Dow Jones aandelenkoers die tot ongeveer 1985 over een periode van 100 jaar zeer geleidelijk steeg tot 1.000 punten. In de 20 jaar daarna schoot de Dow Jones door naar 11 à 12.000 punten, ondanks de internetcrisis rond 2000. In dezelfde periode zijn arbeidslonen en overige arbeidsvoorwaarden sterk verslechterd en is de maatschappelijke en democratische schade fors toegenomen.
   Reich beschrijft hoe het rechtssysteem nagenoeg in handen van het bedrijfsleven is gekomen. Alle juridische gevechten gaan tussen bedrijven en over de ruggen van burgers. Ook alle overheidswetgeving wordt nauwlettend gevolgd en gestuurd door bedrijfslobbies en elk besluit is dan ook bijna altijd economisch bepaald.
   Bijkomend probleem zijn de grote geldstromen van bedrijfsleven naar politiek (kandidaten en partijen van beide signatuur) die politici ook extra afhankelijk maken van bedrijfsbelangen. Ziedaar het huidige duivelsdilemma ten voete uit.
   
   Reich ontpopt zich als een scherpzinnig analist en pleitbezorger van een ontwikkeling die in overeenstemming lijkt met de sociale driegeleding, al beperkt hij zich, in driegeledingstermen, tot de geledingen economie en overheid (rechtsgebied). Van het geestesleven, waar ook wetenschap, onderwijs en gezondheidszorg bij gerekend dienen te worden, begrijpt hij weinig. Ergens verzucht hij dan ook dat hij niet kan begrijpen waarom in onderwijs en gezondheidszorg de technologische (en dus ook economische) schaalvoordelen niet zijn opgetreden. Hij kan het niet verklaren.
   Aan het slot van het boek komt Reich tot enige aanbevelingen die hij omzichtig formuleert. Natuurlijk moet de overheid redelijke en rechtvaardige beloningen garanderen, inkomensverschillen via belastingheffingen terugdringen en moet zij ook zorgen voor een nationaal gezondheidsstelsel en goed onderwijs.
   Interessant is ook zijn gezichtspunt dat bedrijven geen morele wezens zijn en dus ook geen democratische burgerrechten mogen opeisen. Zij mogen dus geen inbreng hebben in democratische en politieke besluitvorming, want dat terrein is voorbehouden aan burgers.
   In het verlengde daarvan mogen bedrijven ook geen geld geven aan de politiek, op welk
7. [verwijderd] 27 mei 2009 18:17

   auteur info

   •    [verwijderd]

     Lid sinds: 01 jan 0001

     Laatste bezoek: 01 jan 0001

   •    Aanbevelingen

     Ontvangen: 0

     Gegeven: 0

   •    Aantal posts: 0

   In het verlengde daarvan mogen bedrijven ook geen geld geven aan de politiek, op welke manier dan ook. Dat is de meest radicale manier om een scheiding tussen rechtsleven en economisch leven dichterbij te brengen. Reich is dus ook geen pleitbezorger van Maatschappelijke Verantwoord Ondernemen of Beleggen want in zijn visie is een bedrijf geen morele entiteit die ethische dilemma’s moet of kan oplossen. Winst maken zal uiteindelijk prevaleren.
   
   ************************************
   
   Dan heeft ie nog nooit van Colruyt gehoord.